Een jaar naar mijn afstuderen aan dans academie Lucia Marthas was ik aangenomen voor een musical productie in Spanje. In de prachtige stad Valencia! Na veel wikken en wegen, voors en tegens tegen elkaar te leggen en Spaanse contracten vertaalt te hebben, heb ik besloten om ervoor te gaan!
En wat een avontuur is het geworden!
Begin april 2014 heb ik mijn koffers gepakt, de huur opgezegd en een klein afscheidsfeestje gegeven voor mijn vrienden en familie. Het plan was dat we zes maanden in Valencia zouden trainen, de musical instudeerden en optredens deden. Als het goed zou lopen dan zou het contract verlengt kunnen worden, hoe leuk zou dat zijn?!
Samen met twee andere ‘buitenlandse’ meiden kregen we een flat toegewezen en namen we de tram of de fiets elke dag naar de studio. De dagen begonnen met company lessen, aansluitend werd er gewerkt aan de productie en sloten we bijna elke dag af aan het strand met een aantal castleden.
Klinkt niet verkeerd toch? Dat was het ook zeker niet, ik kon aan mijn techniek blijven werken en echt als danseres aan het werk. Ik genoot enorm van deze tijd!
Toen er na de eerste maand geen salarissen uitbetaald werden keek eigenlijk nog niemand raar op. De Spaanse castleden vertelden ons dat dit wel vaker gebeurd aan het begin van een productie en dat neem je dan graag aan. Beginnen je alarmbellen al te rinkelen? Die van mij toen ook wel, maar het was een goed opgesteld contract die de Spaanse castleden ook getekend hadden dus dan denk je er nog niet te veel over na. Mañana, mañana was een veel voorkomen term en de betalingen zouden een week later komen.
Er werd uiteindelijk wel iets betaald, maar bij lange na niet het afgesproken bedrag. Daar bovenop kwam dat wij door de huisbaas uit ons appartement gegooid zijn. Blijkbaar had de company ook de huur niet betaald. Ken je die verhalen die je hoort over mensen die voor de volgende dag uit hun woningen moeten zijn anders gooien ze alles uit de ramen en worden de sloten vervangen, nou dat overkwam ons. Samen met mijn ondertussen twee vriendinnen uit Frankrijk en Italië hebben wij binnen een paar uur al onze spullen gepakt en mochten wij intrekken in het appartement van een van onze choreografen overnachten totdat we iets anders gevonden hadden.
Ondertussen dansen we al bijna 2 maanden bij de company en wordt de sfeer steeds grimmiger. Ook de Spaanse castleden vonden dit niet echt acceptabel. Toch bleven we komen om samen te trainen, les te volgen en enigszins verder te werken aan de productie. De productieleider gaf ons kleine opdrachten die we wel gewoon uitbetaald kregen en zo keken we het met een schuin oog nog even aan.
Al met al zijn we met z’n drieën halverwege de derde maand nog een keer verhuist. Nu naar de woning van een van de Spaanse castleden. Na deze tweede verhuizing hebben alle castleden de koppen bij elkaar gestoken en hebben we als cast besloten te stoppen met deze productie.
De productieleider kwam met steeds meer excuses en niemand geloofde hem meer. Hij was geshockt dat wij ermee stopten, maar het voelde voor mij en ik denk ook voor de andere castleden als een hele opluchting.
Om dit hele avontuur toch positief af te sluiten heb ik pas 2 weken na dit besluit een vliegticket naar Nederland geboekt. Samen met de andere twee dames hebben we zo nog leuke dingen ondernomen en genoten van het Spaanse weer.
Ik hoor je denken, wat een verdrietig verhaal. Ja verdrietig was het zeker toen we ons allemaal realiseerden dat de productie niks zou gaan worden. Maar wát een ervaring ben ik rijker, eerst zag ik het nog niet, maar ik heb een prachtige tijd gehad in Valencia. Ik heb er vrienden aan over gehouden die ik nu, zes jaar later, nog steeds spreek! Ik heb voor een tweede keer mogen ervaren hoe het is om onderdeel te zijn van een nieuwe productie. Ik vind het erg bijzonder om mee te maken hoe iets wordt opgebouwd vanuit niks. En ik heb kennis gemaakt met een nieuwe taal.
Zo Nederlands als ik ben sprak ik geen woord Spaans toen ik vertrok. Nu spreek ik nog steeds slecht tot eigenlijk geen Spaans, maar begrijp ik een heleboel en vind ik het een erg leuke taal. Ik ben er stiekem een beetje verlieft op geworden en staat het op mijn bucketlist om de taal een keer echt goed te leren.
Ondanks dat het niet zo gelopen is zoals verwacht had, ben ik trost op de keuzes die ik gemaakt heb en had ik het niet willen missen. Wellicht denk je net als ik dat dit soort verhalen alleen maar voor komen in landen als Spanje, maar laat je niet misleiden! Want ook in Nederland heb ik gehoord dat dit is voorgekomen afgelopen jaar, een productieteam dat iets wilde opzetten en vervolgens zijn cast niet uitbetaald. Dan ben ik stiekem toch wel een beetje blij dat mij dit is overkomen in een warm land, vlak bij het strand en met een boel ontspannen mañana roepende mensen i.p.v. in ons wel ontwikkelde gestreste Nederland.
Fun fact, de productieleider heeft afgelopen maand (mei 2020) een Linkedin uitnodiging naar mij gestuurd om connectie te maken. Deze heb ik netjes en beleefd verwijderd. Ik vraag me dan toch af waar deze man met zijn gedachten zit,…
